Woede

Omdat ik zo'n ongeorganiseerd type vrouw ben, zou ik alweer bijna deze blog vergeten.

En dan wordt het géén "dagboek van een chaoot" meer maar eerder een "weekboek van een chaoot"

Dus toch weer even de tijd nemen om te schrijven.

En het is weer helemaal mis met mij. De jengelende kinderen werken me op mijn zenuwen, thuis kan ik niks vinden. "Waar is die verdomde speen nu weer ? " Waar is het flesje ? Waar ligt dit, waar ligt dat ?

Ik heb het al ZO VAAK tegen mezelf geopperd, waarom leg ik die spullen niet op een vaste plek dan kan ik ze altijd zo terug vinden ?

Ondertussen stapelt het wasgoed zich weer op.

En ruzie met mijn ex he ?

Ik geef hem echt overal de schuld van. Ergens is het niet eerlijk maar zo blijf ik het voelen.

Gisteren was ik zó overstuur, ik heb mijn zieke zoon uit bed geplukt. Die moest maar even op de kleintjes passen.... Ik kon het niet meer aan....

Op een gegeven moment komt hij boven met de kleinste, legt haar op mijn bed neer waar ik lig te sippen en gaat vervolgens naar de wc om alles onder te spugen.

Hoe slecht kun je je als moeder dan voelen ? Ik schiet zó tekort naar mijn kinderen toe.

Mijn ex schreef me gisteren dat ik gelijk heb : "Ik heb ook geen reden meer om te leven"

Ik haat het leven. En ik strompel voort op de automatische piloot.

Het chaotische huishouden is maar een klein onderdeel.....

Weekendkinderen

Vrijdag kreeg ik een mailtje van mijn ex. Of de kinderen dit weekend bij mij konden blijven want hij ging klussen in huis.

Zondag zou hij ze rond 16 uur komen ophalen en maandag naar school en het kinderdagverblijf brengen.

Omdat ik niet zo heel moeilijk wilde doen ging ik akkoord.

Zondag stuurde ik een Whats App..... hoe laat hij van plan was om de kinderen te halen.

Kreeg ik een Whats App terug..... dat de kinderen toch héél het weekend bij mij zouden blijven ???
Hij kon de kinderen nu niet hebben want alles was nat van de verf.....

Maar natuurlijk joh !!  Hij was helemaal vergeten dat hij zelf had voorgesteld om de kinderen zondag te halen.

Hij snapt niet dat dit soort acties mij steeds meer te gronde richten.

Ik voel me boos !

Normaal gesproken zouden dit soort dingen mij niks moeten doen.... maar omdat ik me zo labiel voel slaan dit soort lullige kleinigheden er als een bom bij mij in.

Ik bedenk dan dat hij me steeds dieper de afgrond in wil duwen.  Is dit wel zo ?

Ik wijs continue naar hem als het om onze breuk gaat. Ik ben niet in staat om nog naar mezelf te kijken.

Ik Whats Appte hem daarna dat ik een pleurishekel aan hem had......

Chaotisch

Zucht, zo voel ik mij ook af en toe

Hoe het zo ver met mij is gekomen weet ik niet maar mijn leven ligt momenteel in puin.

Relatie verbroken, Geen geld om ook maar iets te kopen, laat staan de huur te betalen. Mijn huis 1 grote wanorde.... 

En dan ook nog eens de zorg voor de kinderen op mij nemen, een ex die ik momenteel haat.... 

Zoals gezegd........waarom is het tot zover met mij gekomen ?

Dit was toch heel de bedoeling niet ? Nee, als ik later groot was dan zou ik reizen met de man waar ik van hield. Héél mijn leven was perfect en ik zou wonen op de mooiste boerderij ooit.

Allemaal romantiek waar ik nu niks mee kan. 

Ik begin deze blog dan ook omdat ik voor mezelf wil bijhouden hoe ik mijn leven kan beteren. Wie weet draagt het schrijven van deze blog daar wel een beetje bij. Zodat ik het in ieder geval voor mezelf goed kan opschrijven.

Vaak schrijf ik op papiertjes...... maar die verdwijnen weer ergens tussen de stapels en stapels papieren die ik bezit. Wat heb ik er dan ook eigenlijk aan ?  Maar nu.... wie weet kan ik beginnen met een nieuw leven. Of is dit slechts een illusie ?